چې يې ګل او بلبل دواړه په ژړا دي
هغه سوی بڼ سنبل دواړه زما دي

خرابات او مناجات يې وير ته ناست دي
په زړه درد په سوز ژړل دواړه زما دي
چا د ساز او سرود خونې کړې ور ړنګې
مات رباب تمبل وهل دواړه زما دي
د خندا او خوشحالۍ ستونی خپه دی
کړيدل او زوريدل دواړه زما دي
دود دستور يې د قانون سره په دار شول
زوريدل وژل کيدل دواړه زما دي
چې يې غم اوښادي يو بل ته ژړيږي
دا او هغه قبلول دواړه زما دي
چې نرې لوګی ترې خيژي خدمتګاره
سويې مينه او غزل دواړه زما دي

غزل
زړګيه لاړو مسافر شو جانان
 زموږ له كلي نه بهر شو جانان

 سوال او زارۍ مې ورته ډيرې وكړې
خداى خبر ولې مرور شو جانان
زما دردونو فريادو ورته څه پته ده
چيغې به وكړي كه خبر شو جانان
زه ورته لار كې د راتلو ولاړ يم
دكوم غماز د كلا ور شو جانان
د پيراخيلو په كوڅه كې پرې ګلان وريدل
خوښي يې نه شوې معتبر شو جانان